KAREN'Lİ VEYSEL’E

Ey Aşk’ın kavurucu,kozmik soluklarıyla

Ruhu dağlanan yiğit imreniyorum sana.

And olsun ki yerinde olmayı istediğim

İnsanların başında sen gelirsin kardeşim.

Menziller aşa aşa Yalvaç’ın kapısına

Vardıktan sonra seni geri çeviren neydi…?

Ayrılık acısın kavuşma coşkusuna

Yeğleyişin,kendini bilişin,için için

Yanışın,eriyişin,oluşun,ermişliğin,

Dahası-asıl ana sözünü dinleyişin (sözünden çıkmayışın)

Gönülsüz,gösterişsiz bir gösterisi miydi?

Senin ölümsüz aşkın,duru kişiliğinin

Karşısında saygıyla,olanca inancımla

Eğiliyorum esrik başım,içtenliğimle…

O’nun hoşnudluğunu kazanmanın yanında

Sof “Hırka”ya bürünmüş olarak Bahçeler’de

-Ki en değerli andaç halis bir mü’min için.-

Salınırken görmeyi nasıl isterdim seni…

Sevenler yitirmezler asla ümitlerini…