G Ö E T H E ‘ Y E
Ey alınyazısıyla,aydınlık inancıyla
Aşkları,coşkuları,kendine güveniyle,
Alçakgönüllülüğü,saf doğa sevgisiyle
Gönül iklimimize uzak olmayan ozan…
Ey beşeri sevgiden,ilahi aşka geçen,
İnsan’ı kucaklayan,evrenle bütünleşen,
Hayatını sanatla yücelten,bağdaştıran,
Sürekli değiştiği halde hep aynı kalan,
Gerçekle,güzelliği,bireyi ve dünyayı
Benliğinde ustaca toplayan,dengeleyen,
Tutkularını kontrol altında tutabilen,
Aklından fazla gören,aklını aşan adam.
Aralıksız çatışan iç deniz,dış denizle,
Yengin çıkan aydınlık karanlıkla savaştan.
Ve fışkıran ırmaklar esin pınarlarından…
Coşkun ruhunun keskin iniş-çıkışlarını
-Eksik olmayan medler gönül kıyılarında(n)…-
Sonra derin bir havuz gibi durgunlaştıran
O soylu,o dengeli,güzel ruhlu,akıllı
Benliğin derin,mavi,büyülü bakışları…
Günbegün dolgunlaşan,dallanan,budaklanan
Ağaç’ın hevenk hevenk meyveyle donanması,
Olgun yemişlerini zamanlara sunması…
Düşen yıldırımlardan,kırılan budaklardan
Güçlü gövdede derin yaralar açılması…
Doğu’nun kutlu,yoğun aydınlığını gören,
Ölümden,yaşlılıktan,yalnızlıktan yılmayan (korkmayan)
Şeytan’ı bile dize getirebilen bilge…
|