D A N T E ‘ Y E

Şair yüreği aşkın,özgürlüğün,şevkatin

Aydınlık otağıdır,mevsimsiz şafağıdır,

Bengi-suyun,ışığın debisiz pınarıdır…

Sen ne biçim şairsin,gururun,kibrin,kinin

Zifir karanlığıyla,küflü prangalarıyla

Sarılmış bahtsız ruhun,perdelenmiş gözlerin…

Seçtiğin “renk”ten belli tuttuğun yol,hedefin!

Yoksa dostların da mı öyleydiler bilmem ki!

Sen kim oluyorsun da inatla,önyargıyla,

Korkunç bir bilgisizlik,kara bir bağnazlıkla

Yeryüzüne ışığı,sevgiyi,merhameti,

Hoşgörüyü,barışı,ilahi adaleti

Taşıyan bir benliğin,ölümsüz Peygamber’in

Allah’ın en değerli kulunun, Habibi’nin

-A nasipsiz,a ruhsuz bir bilsen neredesin,

Sen de,ister istemez O’nun ümmetindensin.-

Yerinin nasıl Cahim olduğunu söylersin!

Allah’ın yerine mi koyuyorsun kendini,

Yoksa duymuyor musun yüreğinin sesini…?

Tutkuların tutsağı,Şeytan’ın oyuncağı…

“İlahi şair” olmak yetmiyor erdem için,

Rabb’in hoşnudluğunu kazanabilmek için…

Derin düşünmek için büyük beyin gerekir,

Beyni ışıklandıran inançlı bir yürektir…

Bir yanda yüceltilen doğruluk ve güzellik,

Öte yanda kibir,kin,kendini beğenmişlik!

Ah,gem vuramıyorsan eğer tutkularına

Düşersin,saplanırsın nefsin bataklığına…

“İlahi Komedya”nın traji-komik yamağı,

“Aydınlanma Çağı”nın ağarmayan şafağı!

Siyaset yollarının uzun,çıkmaz sokağı,

Şövalyelik tutkusu,savaş/barış sapağı,

Aklar’ın,Karalar’ı bozguna uğratması!

Acı veren kayıplar,büyük düş kırıklığı…

-Açılmıyor yüreğe uymaz anahtarlarla

Cennet’in,Cehennem’in,Araf’ın kapıları…-

Yazık bunca emeğe,boşa harcanan ömre,

Gönül göklerine bir türlü düşmeyen cemre…